Beppie Wemmenhove is 54 jaar en woont samen met haar vriend. Ze is moeder van twee kinderen en oma van twee kleinkinderen. Sinds juli 2014 heeft zij NAH als gevolg van een herseninfarct. Na zes maanden revalidatie dacht Beppie ‘nu is alles weer bij het oude en kan ik weer verder’. Maar het pakte anders uit…
“Steeds vaker was ik enorm moe, gefrustreerd, emotioneel en depressief. Mijn naasten vonden mij veranderd maar ik kon het niet zien. Wat dan, hoe dan? Ik was mezelf helemaal kwijt.”
Via het ziekenhuis hoorde Beppie van Hersenz en ze dacht dat dit misschien wel iets voor haar kon zijn. “Ik ben gaan zoeken op internet en ontdekte dat er bij mij in de buurt een inloopspreekuur werd gehouden. Schoorvoetend ging ik er naar toe. Er was eigenlijk toch niks aan de hand?”
Ondertussen is het zo’n anderhalf jaar verder en is Beppie bezig met de derde module, ‘Denken en Doen’. “De eerste twee modules heb ik met een heel goed gevoel afgerond en deze derde gaat mij zeker ook lukken.”
Warm bad
Beppie is erg enthousiast over wat Hersenz haar nu al heeft gebracht. “De groep met lotgenoten is klein, dat is prettig. Het voelt als een warm bad want je hoeft elkaar niets uit te leggen. Iedereen herkent elkaars ups en downs. Ik heb ook heel fijne behandelaren getroffen, met een persoonlijke benadering en goede strategieën. Ik kan er echt iets mee! Zo heb ik bijvoorbeeld veel houvast aan de methode stop-denk-doe. Die helpt me om even terug te keren naar mijn gevoel en mezelf niet te verliezen in impulsieve reacties.
Door Hersenz heb ik een andere Beppie teruggevonden, ik was mezelf kwijt. Ik ben me bewust geworden wat mijn hersenletsel met mij doet en ik weet nu veel beter hoe ik ermee kan omgaan. Hierdoor heb ik de regie over mijn leven weer terug en kan deze ook behouden. Natuurlijk wordt het niet meer zoals vroeger, dat kan niet en dat besef ik heel goed. Maar ik weet nu wel waar ik sta!
Multitasken
Ik weet wat ik niet meer kan, maar vooral wat ik nog wél kan. Multitasken lukt niet meer, maar ik heb geleerd dat ik wél kan koken als ik het in gedeeltes doe. Dan houd ik overzicht. Lezen was heel lastig, ik had moeite om me op de zinnen te concentreren, maar het lukt me nu wel met een leesliniaal. Als ik last heb van teveel geluid helpt het gebruik van een ‘noise cancelling’ koptelefoon. En ik maak goede afspraken als ik in een drukke ruimte kom, zoals over tijdig vertrek.
Thuis vertel ik veel over Hersenz en mijn naasten vinden het fijn dat ze mij kunnen helpen om beter te leven met mijn hersenletsel. Ook zij zien de positieve veranderingen en zijn hier heel blij mee. Hersenz heeft er echt voor gezorgd dat mijn welzijn is verbeterd.
Niet alleen
Tegen al degenen die iets in mijn verhaal herkennen zou ik dan ook willen zeggen: Aarzel niet, je kunt er alleen maar beter van worden. Je hoeft het niet alleen te doen!”
Over de auteur, Jeannette Heijting (59): Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.
Gors is de exclusieve aanbieder in Zeeland van het behandelprogramma Hersenz. Meer weten? Klik dan hier. Of neem contact op met onze zorgadviseurs via (0113) 273 333 of clientenbureau@gors.nl.